ﺩﺍﺩ ﺍﺯ ﺟﻬﺎﻟﺖ ...


ﺍﻭﻟﻴﻦ ﺭﻭﺿﻪﺧﻮﺍنى ﮐﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺩﻭﺭﻩﺍى ﺭﺍ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻣﺮﺳﻮﻡ ﮐﺮﺩ، ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ .
ﭘﻴﺮﻱ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﻡ . ﻗﺪﻱ ﮐﻮﺗﺎﻩ، ﮐﻤﻲ ﭼﺎﻕ، ﻣﺤﺎﺳﻨﻲ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻠﻨﺪ ﻭ ﻣﺜﻞ ﺑﺮﻑ ﺳﻔﻴﺪ ﺩﺍﺷﺖ . ﻋﻤﺎﻣﻪﺍﺵ ﻣﺸﮑﻲ ﻭ ﻟﺒﺎﺱ ﻣﻌﻤﻮﻟﻲ ﺭﻭﺣﺎﻧﻲ ﺑﻪ ﺗﻦ ﻣﻲﮐﺮﺩ . ﻣﺮﺩﻡ ﻣﻲﮔﻔﺘﻨﺪ ﻧﻮﺭ ﺍﺯ ﺁﻗﺎ ﻣﻲﺗﺮﺍﻭﺩ .
ﻣﺤﺘﺴﺐ ﺷﻴﺦ ﺷﺪ ﻭ ﻓﺴﻖ ﺧﻮﺩ ﺍﺯ ﻳﺎﺩ ﺑﺒﺮﺩ.
ﻗﺼﻪ ﻣﺎﺳـﺖ ﮐﻪ ﺩﺭ ﻫﺮ ﺳﺮ ﺑﺎﺯﺍﺭ ﺑﻤﺎﻧﺪ .
ﻫﻴﭽﮑﺲ ﻧﺎﻡ ﻭﺍﻗﻌﻲ ﺍﻭ ﺭﺍ ﻧﻤﻲﺩﺍﻧﺴﺖ. ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﺑﻪ ﺍﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩ ﺩﺍﺷﺘﻨﺪ. ﺗﺎ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ، ﺭﻭﺿﻪﻫﺎ ﻣﻌﻤﻮﻻ ﻳﺎ ﺩﺭ ﺍﻳﺎﻡ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭﻱ ﻭ ﻳﺎ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﻧﺬﺭ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻝ ﺁﻥ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﻣﻲﺷﺪ . ﻭ ﺍﻳﻦ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺭﻭﺿﻪ ﺭﺍ ﺗﺎﺑﻊ ﻧﻈﻢ ﻭ ﻗﺎﻧﻮﻥ ﮐﺮﺩ. ﺧﻴﻠﻲ ﻣﺠﻠﺲ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻣﻨﺎﺳﺒﺖ ﺭﻭﺿﻪﻫﺎﻳﺶ ﺑﺴﻴﺎﺭ ﮐﻮﺗﺎﻩ (ﺗﻘﺮﻳﺒﺎ 2 ﺗﺎ 5 ﺩﻗﻴﻘﻪ ‏) ﺑﻮﺩ. ﻣﺮﺩﻡ ﺑﻪ ﻫﻤﻴﻦ ﻫﻢ ﺭﺍﺿﻲ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺻِﺮﻑ ﺣﻀﻮﺭ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﺎﻧﻪ ﺧﻮﺩ، ﺑﺎﻋﺚ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﻭ ﺧﻮﺷﺒﺨﺘﻲ ميدﺍﻧﺴﺘﻨﺪ .
ﺑﻪ ﻣﺤﺾ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﺭﻭﻱ ﺻﻨﺪﻟﻲ ‏( ﺑﻪ ﺟﺎﻱ ﻣﻨﺒﺮ ‏) ﻣﻲﻧﺸﺴﺖ، ﻳﮏ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﭼﺎﻱﻳﺎ ﻗَﻨﺪﺍﻍ ﺑﻪ ﺩﺳﺘﺶ ﻣﻲﺩﺍﺩﻧﺪ ﻭ ﺍﺳﺘﮑﺎﻥ ﺭﺍ ﺩﻫﺎﻥ ﻣﻲﺑﺮﺩ ﻭ ﻟﺐ ﺧﻮﺩ ﺭﺍ ﺑﺎ ﺁﻥ ﺁﺷﻨﺎ ﻣﻲﮐﺮﺩ ﻭ ﮔﺎﻫﻲ ﭼﻨﺪ ﻗﻄﺮﻩﺍﻱ ﺍﺯ ﺁﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﻧﻮﺷﻴﺪ ﻭ ﺑﻘﻴﻪ ﺭﺍ ﭘﺲ ﻣﻲﺩﺍﺩ . ﻫﻤﺴﺎﻳﻪﻫﺎ ﻭ ﺑﻴﻤﺎﺭﺩﺍﺭﺍﻥ ﻫﺮ ﻳﮏ ﻣﻘﺪﺍﺭﻱ ﺍﺯ ﭼﺎﻱ ﻳﺎ ﻗﻨﺪﺍﻍ ﺁﻗﺎ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺳﻼﻣﺘﻲ ﺑﻴﻤﺎﺭ ﺧﻮﺩ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﻣﻲﺑﺮﺩﻧﺪ.
ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺑﺎ ﺍﻻﻍ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﻲﮐﺮﺩ ﻭ ﻫﻤﻴﺸﻪ ﻳﮏ ﻧﻔﺮ ﺩﻧﺒﺎﻟﺶ ﺑﻮﺩ . ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺍﻭ ﺭﺍ ﭘﺎﻣﻨﺒﺮﻱ ﻣﻲﻧﺎﻣﻴﺪﻧﺪ. ﭼﻮﻥ ﺑﻪ ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺍﻳﻨﮑﻪ ﺍﺯ ﺍﻻﻍِ ﺁﻗﺎ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﻱ ﻣﻲﮐﺮﺩ، ﺑﻌﻀﻲ ﺍﻭﻗﺎﺕ ﺩﺭ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺠﻠﺲ ﭘﺎﻱ ﻣﻨﺒﺮ ﺁﻗﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺍﻳﺴﺘﺎﺩ ﻭ ﺑﻌﻀﻲ ﻣﺮﺛﻴﻪﻫﺎ ﺭﺍ ﺩﻭﺻﺪﺍﻳﻲ ﺑﺎ ﻫﻢ ﻣﻲﺧﻮﺍﻧﺪﻧﺪ . ﻫﻤﻴﻦ ﭘﺎﻣﻨﺒﺮﺧﻮﺍﻥﻫﺎ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﮐﻪ ﭘﺲ ﺍﺯ ﭼﻨﺪﻱ، ﺧﻮﺩ ﺭﻭﺿﻪﺧﻮﺍﻥ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺁﻥﻫﺎ ﻫﻤﺴﺎﻳﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﺑﻪ ﺩﻳﻮﺍﺭ ﻣﺎ ﺑﻮﺩ، ﮐﻪ -7 6 ﺳﺎﻟﻲ ﻫﻢ ﺍﺯ ﻣﻦ ﺑﺰﺭﮔﺘﺮ ﺑﻮﺩ. ﺍﻻﻍِ ﺁﻗﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺧﻮﺏ ﺧﻮﺭﺩﻩ ﻭ ﭘﺮﻭﺭﺩﻩ ﻭ ﺩﺭ ﺿﻤﻦ ﻧﺎﺁﺭﺍﻡ ﻭ ﭼﻤﻮﺵ ﺑﻮﺩ .
ﻋﻠﺖ ﻧﺎﺭﺿﺎﻳﺘﻲ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻫﻢ ﺍﻳﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﺪﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺭﺍ ﻣﻲﮐﻨﺪﻧﺪ ﻭ ﺩﺍﺧﻞ ﻣﺨﻤﻞ ﺳﺒﺰ ﻣﻲﮔﺬﺍﺷﺘﻨﺪ ﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺩﻭﺧﺘﻦ، ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻓﻊ ﭼﺸﻢﺯﺧﻢ ﺑﻪ ﮔﺮﺩﻥ ﺍﻃﻔﺎﻟﺸﺎﻥ ﻣﻲﺁﻭﻳﺨﺘﻨﺪ، ﻭ ﭼﻮﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﺍﺯ ﮐﻨﺪﻥ ﻣﻮﻫﺎﻱ ﺑﺪﻧﺶ ﻧﺎﺭﺍﺣﺖ ﺑﻮﺩ، ﮐﺴﺎﻧﻲ ﻭ ﺑﻪ ﺧﺼﻮﺹ ﺑﭽﻪﻫﺎﻳﻲ ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺍﻭ ﻧﺰﺩﻳﮏ ﻣﻲﺷﺪﻧﺪ، ﮔﺎﺯ ﻣﻲﮔﺮﻓﺖ !
ﻳﮑﻲ ﺍﺯ ﺍﻳﻦ ﺑﭽﻪﻫﺎ، ﺧﻮﺍﻫﺮ ﮐﻮﭼﮏ ﻣﻦ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺧﻴﻠﻲ ﻫﻢ ﺑﭽﻪ ﻧﺎﺁﺭﺍﻣﻲ ﺑﻮﺩ .
ﺍﻻﻍ ﺷﮑﻢ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﻓﺮﻳﺎﺩ ﺑﭽﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﭼﻪ ﺩﻭﻳﺪﻳﻢ ﻭ ﺑﺎ ﺯﺣﻤﺖ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺣﻴﻮﺍﻥ ﻧﺠﺎﺕ ﺩﺍﺩﻳﻢ ﻭ ﻫﻨﻮﺯ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺣﺪﻭﺩ 60 ﺳﺎﻝ، ﺟﺎﻱ ﺩﻧﺪﺍﻥ ﺍﻻﻍ ﺭﻭﻱ ﭘﻮﺳﺖ ﺷﮑﻢ ﺍﻭ ﭘﻴﺪﺍﺳﺖ !
ﺑﺎﺭﻱ، ﮐﺎﺭ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺧﻴﻠﻲ ﺳﮑﻪ ﺑﻮﺩ . ﻏﻴﺮ ﺍﺯ ﺧﺎﻧﻪﻫﺎﻱ ﺷﻬﺮﻱ، ﺑﺎﻍ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻧﻲ ﺩﺭ ﺯﺭﮔﻨﺪﻩ ﺩﺍﺷﺖ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻟﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ . ‏(ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺟﻨﮓ ﺑﻴﻦﺍﻟﻤﻠﻞ ﺩﻭﻡ ‏) ﺁﻥ ﻣﻮﻗﻊ ﺁﻟﻤﺎﻥﻫﺎ ﺧﻴﻠﻲ ﺩﺭ ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺑﻮﺩﻧﺪ ﻭ ﺩﺭ ﺯﻣﻴﻨﻪ ﺻﻨﻌﺖ ﻭ ﺗﺠﺎﺭﺕ
ﺑﺴﻴﺎﺭ ﻓﻌﺎﻝ ﺑﻮﺩﻧﺪ همچنين ﺩﺭ ﮐﺎﺭﻫﺎﻱ ﺳﻴﺎﺳﻲ ﻭ ﺗﺒﻠﻴﻐﺎﺗﻲ . ﺭﻭﺯ ﺩﻭﺍﺯﺩﻫﻢ ﻫﺮ ﻣﺎﻩ ﻗﻤﺮﻱ، ﻣﻨﺰﻝ ﻣﺎ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻮﺩ ﻭ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﻫﻢ ﺩﻋﻮﺕ ﺩﺍﺷﺖ .
ﻳﮑﺒﺎﺭ ﺩﺭ ﺍﻭﺍﺋﻞ ﺳﺎﻝ 1320 ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﭘﻴﺶ ﺍﺯ ﺷﺮﻭﻉ ﺭﻭﺿﻪ، ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺑﻪ ﺍﻳﻦ ﻣﻀﻤﻮﻥ ﮔﻔﺖ :
ﺍﻳﻦ ﻫﻴﺘﻠﺮ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻟﻤﺎﻥ ﭘﻴﺪﺍ ﺷﺪﻩ، ﻫﻴﺖﻟُﺮ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﻟﺮﺳﺘﺎﻥ ﺭﻓﺘﻪ ﻭ ﺳﻴﺪ ﻫﻢ ﻫﺴﺖ . ﻧﺎﻳﺐ ﺍﻣﺎﻡ ﺯﻣﺎﻥ ﺍﺳﺖ ﻭ ﻣﺎﻣﻮﺭﻳﺖ ﺩﺍﺭﺩ ﻫﻤﻪ ﺩﻧﻴﺎ ﺭﺍ ﻓﺘﺢ ﮐﻨﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺣﻀﺮﺕ ﺗﺤﻮﻳﻞ ﺑﺪﻫﺪ .
ﺍﻟﺒﺘﻪ، ﺍﻳﻦﻫﺎ ﻣﻄﻠﺒﻲ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﻣﻲﮔﻔﺖ ﻭ ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺩﺭ ﺻﺤﺖ ﺁﻥ ﺷﮏ ﻧﺪﺍﺷﺖ . ﻣﺪﺗﻲ ﮔﺬﺷﺖ ﻭ ﻣﺘﻔﻘﻴﻦ، ﺍﻳﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﮐﺮﺩﻧﺪ ﻭ ﺁﻟﻤﺎﻥﻫﺎ ﺍﺯ ﮐﺸﻮﺭ ﺍﺧﺮﺍﺝ ﮔﺸﺘﻨﺪ ﻭ ﺳﺎﺧﺘﻤﺎﻥ ﺯﺭﮔﻨﺪﻩ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺑﻪ ﺍﻧﮕﻠﻴﺲﻫﺎ ﺍﺟﺎﺭﻩ ﺩﺍﺩﻩ ﺷﺪ ﻭ ﻣﺪﺕ ﮐﻤﻲ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺍﺷﻐﺎﻝ ﺍﻳﺮﺍﻥ، ﺭﻭﺯﻱ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻳﺎﺩ ﻣﻲﺁﻭﺭﻡ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﻫﻤﺎﻧﻄﻮﺭ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﻭ ﮐﻮﭼﻪﻫﺎ ﺳﻮﺍﺭ ﺑﺮ ﺍﻻﻍ ﺑﻪ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﺧﻮﺩ ﻣﻲﺭﻓﺖ ‏( ﻭ همينطور ﺩﺭ ﻣﺠﺎﻟﺲ ﻧﻴﺰ ‏) ﺑﺎ ﺻﺪﺍﻱ ﺑﻠﻨﺪ ﺍﻋﻼﻡ ﻣﻲﮐﺮﺩ ﮐﻪ، ﺷﺐ ﺟﻤﻌﻪ ﺁﻳﻨﺪﻩ، ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺷﺪﻳﺪﻱ ﺩﺭ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﻭﻗﻮﻉ ﻣﻲﭘﻴﻮﻧﺪﺩ ﻭ ﻓﻘﻂ ﮐﺴﺎﻧﻲ ﮐﻪ ﺑﻪ
ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩﻫﺎ ﻭ ﺍﻣﺎﮐﻦ ﻣﻘﺪﺱ ﭘﻨﺎﻩ ﺑﺒﺮﻧﺪ ﺩﺭ ﺍﻣﺎﻥ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﺑﻮﺩ .
ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺁﻥ ﺷﺐ، ﺗﻬﺮﺍﻥ ﺑﻪ ﮐﻠﻲ ﺗﺨﻠﻴﻪ ﺷﺪ . ﻣﺎ ﻫﻢ ﺑﺎ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﻩ ﻭ ﺑﺎ ﮔﺎﺭﻱ ﺑﻪ ﺷﺎﻩ ﻋﺒﺪﺍﻟﻌﻈﻴﻢ ﺭﻓﺘﻴﻢ ﻭ ﻋﻠﺖ ﺁﻥ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺷﻴﻦ ﺩﻭﺩﻱ ﺑﻪ ﻗﺪﺭﻱ ﺷﻠﻮﻍ ﺷﺪﻩ ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﻣﺎﺩﺭﻡ ﺗﺮﺳﻴﺪ ﻣﺎ ﺯﻳﺮ ﺩﺳﺖ ﻭ ﭘﺎ ﻟﻪ ﺷﻮﻳﻢ . ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺣﺎﻝ،
ﺑﻌﻀﻲ ﺍﺯ ﺍﺷﺨﺎﺹ ﮐﻪ ﻧﺘﻮﺍﻧﺴﺘﻨﺪ ﺍﺯ ﺷﻬﺮ ﺧﺎﺭﺝ ﺷﻮﻧﺪ ﻭ ﺑﻪ ﺍﻣﺎﻣﺰﺍﺩﻩﻫا ﺑﺮﻭﻧﺪ، ﺩﺭ ﻭﺳﻂ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥﻫﺎ ﺧﻮﺍﺑﻴﺪﻧﺪ.
ﺁﻥ ﺷﺐ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻧﻴﺎﻣﺪ، ﻭﻟﻲ ﻣﺎﻩ ﺑﻌﺪ ﮐﻪ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﺑﺮﺍﻱ ﺭﻭﺿﻪ ﺑﻪ ﺧﺎﻧﻪ ﻣﺎ ﺁﻣﺪ، ﺑﺪﻭﻥ ﺍﻳﻦ ﮐﻪ ﮐﺴﻲ ﻋﻠﺖ ﻧﻴﺎﻣﺪﻥ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﺭﺍ ﺑﭙﺮﺳﺪ، ﺧﻮﺩﺵ ﮔﻔﺖ :
 ﺣﻀﺮﺕ ﺑﻪ ﺧﻮﺍﺏ ﮐﺴﻲ ﺁﻣﺪﻩ ﻭ ﭘﻴﻐﺎﻡ ﺩﺍﺩﻩ ﮐﻪ ﭼﻮﻥ ﻣﻌﻠﻮﻡ ﺷﺪ ﻣﺮﺩﻡ ﺧﻴﻠﻲ ﻣﻮﻣﻦ ﻭ ﺑﺎﻋﻘﻴﺪﻩ ﻫﺴﺘﻨﺪ، ﺩﺳﺘﻮﺭ ﺩﺍﺩﻡ ﺯﻟﺰﻟﻪ ﻧﻴﺎﻳﺪ . ﺍﻟﺒﺘﻪ ﺍﻳﻦ ﺭﺍ ﻫﻢ ﻫﻤﻪ ﺑﺎﻭﺭ ﮐﺮﺩﻧﺪ.
ﻓﻘﻂ ﭘﺪﺭﻡ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻳﺶ ﻫﻢ ﺑﻮﺩ، ﮔﻔﺖ: ﺍﻧﮕﻠﻴﺴﻲﻫﺎ ﻣﻲﺧﻮﺍﺳﺘﻨﺪ ﻣﻴﺰﺍﻥ ﻧﺎﺩﺍﻧﻲ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺍﻣﺘﺤﺎﻥ ﮐﻨﻨﺪ، ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﻳﻦ ﺗﺮﺗﻴﺐ ﺑﻪ ﻣﻘﺼﻮﺩ ﺧﻮﺩ ﺭﺳﻴﺪﻧﺪ !
ﻫﻴﭽﮑﺲ ﺣﺮﻑ ﭘﺪﺭﻡ ﺭﺍ ﺑﺎﻭﺭ ﻧﮑﺮﺩ ﻭ ﭘﺎﻱ ﺩﺷﻤﻨﻲ ﺗﺎﺭﻳﺨﻲ ﺩﺭﻭﻳﺶﻫﺎ ﺑﺎ ﺭﻭﺣﺎﻧﻴﻮﻥ ﮔﺬﺍشته شد . ﻭﻗﺘﻲ ﺁﻗﺎﻧﻮﺭ ﻣُﺮﺩ، ﺩﺭ ﺣﻘﻴﻘﺖ ﺗﻬﺮﺍﻥ ﻋﺰﺍﺩﺍﺭ ﻭ ﺗﻌﻄﻴﻞ ﺷﺪ !
 ﺑﺮﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺯ ﮐﺘﺎﺏ ‏« ﺩﺭ ﮐﻮﭼﻪ ﻭ ﺧﻴﺎﺑﺎﻥ‏» ، ﺧﺎﻃﺮﺍﺕ ﻋﺒﺎﺱ ﻣﻨﻈﺮﭘﻮﺭ
گردآورنده: میلاد سلطانپور

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر